Babamı Hatırlamak...

               Senin   hiçbir kere Milli Piyango bileti aldığını hatırlamam. Hiç mi hayal kurmazdın? Kendin için hiç mi bir şey istemezdin?

               Zaten para konusu hiç konuşulmazdı evde. Hayali niye kurulsun ki? Okul önlüklerimizi ve diğer giysilerimizi annem dikerdi. Eskidikçe ayakkabılarımız alınırdı. Bez bebeklerim vardı yine annemin diktiği.  Aydan aya bize harçlıklarımızı verirdin. O kadar güven içindeydik ki... Gerekli ihtiyaçlarımızı mutlaka karşılayacağını bilirdik.

                Bazı günler memur kulübüne giderdin. Ama ne oyun oynardın ne içki sigara içerdin. Bazı akşamlar çok gergin olurdun. İş hayatının zorluklarını eve getirirdin herhalde.  O zaman biz de gerilirdik. Bazı akşamlar da keyiflenir şarkı defterini çıkarır şarkı söylerdin. O zaman Ümit'le ben mutlu mutlu seni dinlerdik.

               Altı ay karın kalkmadığı Çangal'da ilkokula başladığımda beni kucağında okula sen götürüp getirmiştin.Evimizin pencerelerine kadar kar yağardı. Çatıdan kocaman buzlar sarkardı. İki kar dağının arasında kucağında giderken duyduğum güveni ve huzuru hatırlıyorum.

               Annemin bacağında kemik zarı iltihabı olduğunda bir köyden "Pamuk " isminde bir abla getirmiştin eve. Bizimle yaşayacaktı ve anneme yardım edecekti. Ama Pamuk öyle ağlamış ve evini öyle özlemişti ki dayanamadın onu köyüne geri götürdün. Onu evine bırakırken beni de götürmüştün,  atının önüne oturtmuştun. Öyle uzun gitmiştik ki at sırtında... Bacaklarım acımıştı. Sonra hiç unutamadığım o sahne... Pamuk'un annesi tarladan gelmişti. Kucağında topladığı fasulyeler... Bizi gördü. "Kızım gelmiş!" diye çığlık attı. Fasulyeler yerlere dağıldı. Sonra biraz oturduktan sonra yine at sırtında geri döndük.

               Şimdi bana sorsalar "Babanın en çok neyini severdin?" diye. Bir an bile şüphe etmediğim dürüstlüğünü ve bana verdiğin sonsuz güveni, diye cevaplarım.

                Seni özlüyorum. Nur içinde uyu...