On sekiz saatlik bir otobüs yolculuğundan sonra Suruç'a indik. Bizi ''Hocam hocam!" diyerek servise bindirip öğretmenevine bıraktılar. Suruç, bir başka ülkenin şehri gibiydi. Sokaklar kalabalık, her yer polis ve Suriyeli doluydu. Türkçe konuşan yoktu. Kendimizi turist gibi hissettik. Sonra biraz dinlenip Kızgül'ün atama işlemleri için Milli Eğitim'e gittik. Orada da memurlar Türkçe konuşmuyorlardı.
Suruç'un halkı öğretmene çok saygılı ve yardımcıydı. Bu arada bana da ''Hocam!" diyorlardı. Sonra Kızgül'ün okuluna geldik. Orada öğretmenlerin birkaçının Urfa'dan birkaçının Birecik'ten geldiğini öğrendik. O gün Birecik'e gittik. Öğretmenevinde yer yoktu. Bir otele yorgunluktan bitik kendimizi attık. Ertesi gün Birecik'in Fırat kıyısında küçük, güzel bir yer olduğunu gördük. Otel penceremiz nehir manzaralıydı. İnsanlar nehir boyu yürüyüş yapıyorlardı, her yer yeşillik içinde ve herkes Türkçe konuşuyordu. Her şey sakin gözüküyordu. 40 km'de bu kadar fark bizi şaşırtmıştı. Bence su kenarı olması bu farkı yaratıyordu. Kızgül'ün evini burada tutmaya karar verdik. Yol biraz zor olacak ama değer, diye düşündük. Çok şükür eşyalı ev bulduk. Burada ev sıkıntısı da var, bulamayabilirdik.
Kızgül hemen işe başladı. Öğrencilerinin çok tatlı ve saygılı çocuklar olduğunu söylüyor. İşlerimizi bitirdik ve hemen eksikliklerimizi tamamladık. Geldiğimizden beri kebap yiyoruz, ev yemeklerini nasıl özlemişiz. Şimdi bol bol sebze pişiriyoruz.
Bugün benim doğum günümdü. Doğum günümü Birecik'te kutlayacağım hiç aklıma gelir miydi? Kızgül'le baş başa kutladık. Ben bayram sonrası dönmeyi düşünüyorum da Kızgül'ümden nasıl ayrılacağım? Neyse bırakalım bunları şimdi. Yarın bayram... Dileğim hepimize mutluluk getirmesi.
