Günler öyle geçiyor, birbirinden farksız.
Önümdeki çok tanıdık günü satır satır biliyorum.
Tembel sabahlar...
Seviyorum ama sabah tembelliğini. Emekliliğin bana armağanı.
Sonra yapılacaklar sıraya giriyor. Bunlar müşterek hayatımız için yapılması zorunlu şeyler: Yemek, temizlik, alışveriş...
Sonra sıra kendime geliyor. Müzik dinleme, kitap okuma, belki bir arkadaşla buluşma, spor, sahilde yürüyüş...
Bazen mutlu mu mutlu, umutlu, huzur dolu hissediyorum. Bazen bezgin, bıkkın, kızgın...
Bazen dolu dolu bir yaşamı, bazen yalnızlığı özlüyorum.
Böyle gidiyor işte.
6 yorum:
Aynen.. (emeklilik ve sahilde yürüyüş hariç)
hepimizin ki gibi...
Hareketli geçen tiyatro festivalinin ardından yarın da torun bakımı ben de hiçbirşey yapmadan tatil istiyorum.ancak torunu özledim.Sevgiyle kal.
Hayatın tam da kendisi işte.
Biraz rutinden ayrılınca da nasıl özleriz bu durgun günleri değil mi? Babamın hastalığını ve hastahane günlerini düşünüyorum da.
HİÇÇÇ SORMA BENDE BAZEN BAKIYORUM MONOTON BİR SÜREÇ NE YAPMAK LAZIM ACABA .
Yorum Gönder