Deniz Yıldızı Kafe Ve Bir Buluşma

      Annemle onbeş günlük beraberliğimiz yarın bitiyor. Israrlarımıza rağmen bu kadar kalabildi ancak. Yarın Ankara yolcusu.

      Annanesi burda diye oğul da hemen her akşam bizdeydi. Kalabalık sofraların tadını özlemişim. Sabah hep yalnız kahvaltı ederim. Kahvaltılarımızı annemle birlikte yaptık. Tabi bende biraz erken kalktım. Akşamları annemin bütün dizilerini seyrettim. Biraz yüksek sesle izlediği içinde kitap okuyamadım.  Ne zaman bilgisayarın başına otursam " Yine mi  oraya oturdun? Ne anlıyorsun bilmem?"diye azıcık kızdı. O kadarcık olur ama:)) Ne zaman dışarı çıksam hırkamı elime tutuşturdu. "Bu kız hasta olana kadar üşüdüğünü bilmez" diye. Ah Anneciğim! Çocuklar vaktiyle evlenip çoluk çocuğa karışsalardı şimdi boy boy torunlarım olurdu benim de. Annemle ufak tefek sürtüşmelerimiz Kızgül'ün pek hoşuna gidiyor. "Oh olsun sana" der gibi muzur muzur gülüyor.

      Bugün de kardeşim İstanbul'a geldi iş için. Akşama dönüyor. Görüşebilmek için orta bir yerde buluşalım dedik. Kadıköy Beşiktaş İskelesinin üstünde Deniz Yıldızı kafede buluştuk. Zaten çok severim bu kafeyi ve manzarasını. Karşımızda hiç seyretmekten bıkmayacağım Haydarpaşa Garını, vapurların gelişlerini, yolcuların vapurdan inişlerini, tekrar dolan vapurları gidişlerini,telaşlı insan manzaralarını izlemek çok keyif verir bana.

     Konca, ben, annem metroya kadar arabayla gittik. Annem yürüyemez çünkü o kadar. Ben metroyu ilk defa kullandım. Çok hoşuma gitti. Vııjjt diye onbeş yirmi dakikada Kadıköy iskelesindeydik. Bundan sonra Kadıköye giderken hep metroyu kullanacağım. Trafik korkunç çünkü.

     Biz kafede yerimize oturduk. Bir vapur yanaştı. Bir baktık içinden kardeşim indi. Bize el salladı. Epeyce oturup hasret giderdik. Hoş bir gün oldu.