Eylülün Anımsattıkları.

          Tam da eylüle yakışır bir ruh halindeyim. Çiçekler solmuş, yapraklar sararmış, yaz bitmiş.

          Güzel günleri hatırlayayım diyorum. Zorluyorum beynimi. Nerede hüzünlü bir anı var, nerede kalp kırıklığı var o geliyor gözlerimin önüne.

          Yani ben hiç güzel bir gün yaşamadım mı? Mesela şimdi oturduğumuz evimizi aldığımızda çok çok mutluydum. Bütün sorunların bittiğine inanıyordum.

           Ankara'dan İstanbul'a zorunlu olarak tayin olmuştuk. Biz Ankara'daki evimizi bozmadan geldik. Hep oraya dönmek umuduyla. Konca'nın anneannesinin evine gelmiştik. Kayınvalidem, kayınpederim ve oğlumla birlikte. Geçici bir süre kalıp tekrar evimize döneceğimizi sanıyorduk. Bir arada tam beş yıl yaşadık. Zor günlerdi. Ben hep evlerin pencerelerine bakardım. Hayaller kurardım. İnsanın evinin olması ne muhteşem bir şeydi.  Ne büyük mutluluktu. Bütün hayalim sadece kendimize ait bir evimiz olmasıydı.  Benim karar verdiğim bir sofra veya canımın hiçbir şey yapmak istemediğim bir zaman özlüyordum.

           Kendimize ait bir evimiz olursa evliliğimizle ilgili hiç bir sorunun olmayacağını sanıyordum.

           Sonra tayinimizin Ankara'ya çıkmayacağını anladık. Ankara'daki evimizi sattık ve şimdi oturduğumuz evimizi satın aldık. Ben taşındığımızda bu evin kapısını öpmüştüm.

           Ama çok geçmeden tek sorunun ev olmadığını da anlamıştım.

           Anladım ki hayatı elimizdeki malzemeyle kotarmamız gerekiyor. Şöyle olursa mutlu olacağız, böyle olursa mutlu olacağız diye bir şey yok yani.