1 2 3 4 5 Bu kodu kullana

21 Kasım 2010 Pazar

Bayram Bitti





            Dün dönüş yolundaydım Ankara'dan. İzmit'te trafik bir tıkandı,bir tıkandı ki sormayın. Neyse bir buçuk saat rötarla evime ulaştım. Bayramı evde geçirmeyi seviyorum. Ama annem ve babamı sevindirmek istedim. İyi ki gitmişim. Mutlu oldular. Babam bayağı iyi.  Evin içinde yürüyebiliyor. Gözü hep annemde. Annem biraz odadan çıkmasın. Hemen panikliyor babam. Onun küçük çocuğu gibi olmuş. Ben dönerken de "Ne çok geziyorsun, otursana evinde,gitme bir yere." diye sitem etti. Beni hep orada oturuyorum zannetti. Ayrı evim olduğunu, torunlarını unutmuş.  Ama görünce herkesi hatırlıyor. "An"ı yaşıyor artık o. Geçmişi yok. Geleceği yok. Ona kedileri Minnoş'un resmini gösterdim. "Hatırladın mı? " dedim. Yüzü aydınlandı. Gülümsedi. "Minnoş, Sinop'ta kaybolmuştu değil mi?" dedi. Hüzünlendi bir an.

          Her sene Sinop'a tatile giderken Minnoş'u da götürürlerdi büyük zorluklarla. Onunla son gidişlerinde Minnoş hasta ve yaşlıydı. Sokağa kaçıp kayboldu. Sanki ölümünü onlara göstermek istemedi. Babam günlerce aramıştı onu, ama bulamamıştı.

          Yardımcıları işten ayrılmış.Ben oradayken yeni yardımcıları geldi. Özbek. İsmi Zamira. Otuz beş yaşlarında. Ana okulu öğretmeniymiş. Sekiz yaşında bir oğlu var. Bütün hayali kendine ait bir eve sahip olabilmek. Para biriktiriyor. Beş senedir çalışıyormuş Türkiye'de. İki üç sene daha çalışması gerekiyormuş. Ona bir tane milli piyango bileti aldım. Çok sevindi."Büyük ikramiye çıkarsa ne yaparsın?"dedim. "Hemen ilk uçağa atlar, memleketime giderim " dedi. Dün sabah gazeteyi ve biletini getirmiş."Hadi biletime bakalım." diye. Hiçbir şey çıkmamış. Gözlerindeki hayal kırıklığını gördüm. O bileti hiç almasa mıydım yoksa?

     

3 yorum:

yaban dedi ki...

yine kucucuk bir yazida bir suru duygu icice; mutluluk, huzun, sevgi, umut, caba...
*
babaniza gecmis olsun, annenizle birlikte ikisine de uzun ve saglikli omurler dilerim,

hüznün tadı dedi ki...

Hastalık çok zor.Yaşlılık daha da zor. Güzel dleklerin için teşekkürler...

Müge dedi ki...

Bizim yaşlarımızda artık ebeveynlerimiz çocuk gibi oluyor değil mi? :( Allah sağlıklı uzun ömürler versin hepsine.
Yaşlılıktan korkar oldum. Hem büyüklerimizin hallerinden, hem de kendimiz ne olacağız diye. Bakıcılara mecbur kalır olduk. Benim annemin henüz ihtiyacı yok ama o günler gelecek ne yazık ki :( N'apalım sağlık olsun da, yeter ki nefesleri var olsun..