Oğul, sabah aradığında pek kibardı. "Senden bir şey öğrenmem lazım." "Eeee! Söyle bakalım." "Kabak dolması nasıl yapılıyor?" Aman Allah'ım! Benim oğlum yemek yapmayı öğrenmek istiyor. "Ben, size geleyim beraber yaparız öğrenirsin." dedim sevinçle.
Malzemeleri hazırdı. Kabakların nasıl oyulacağını,içinin hazırlanışını gösterdim. Yemeği ocağa koyduk.Bana bir de kahve yaptı.Balkonda karşılıklı içtik.Balkona sardunyalar ekmiş renk renk... Nasıl da ev erkeği olmuş benim oğlum.
Ayrı eve çıkmadan önce ne kavgalar ederdik odasının dağınıklığı yüzünden. Sabahları son dakikada kalkar, bütün giysilerini ortaya saçardı. "Bana bir kahve verip sandviç yapar mısın?" der ayaküstü onları yer; aceleyle evden çıkardı.Kapıyı birkaç kez çalardı mutlaka.Hep bir şeyler unutmuş olurdu çünkü.
O zamanlar, ben olmasam kendine bakamayacağını düşünüp meraklanırdım. İki senedir çamaşırını da yıkıyor, açlıktan da ölmedi. "Anne, sensiz yaşayamıyorum" diye kapımda da ağlamadı.
Biz anneler, çocuklarımıza biraz daha güvensek keşke...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder